Action Field Kodra Volunteers

Κώστας Χριστόπουλος : «Δεν υπάρχουν ήρωες»

Συνέντευξη : Έλενα Τσιριοπούλου και Χριστίνα Μπατσίλα

Επιμέλεια : Κατερίνα Βουγιούκα

Φωτογραφίες : Σοφία Καναβού, υλικό καταλόγου

Μετά από δύο ατομικές εκθέσεις στη Γκαλερί Ζουμπουλάκη (2006 και 2010) ο Κώστας Χριστόπουλος παρουσιάζει την ατομική του έκθεση  στο Πεδίο Δράσης Κόδρα 2014. Η έκθεσή του με τίτλο «ΡΑΝΚ!» στεγάζεται στον πρώτο όροφο των Κοιτώνων του πρώην στρατοπέδου Κόδρα, ενώ η εγκατάστασή του για το Residency βρίσκεται  στον πρώτο όροφο του Διοικητηρίου.

Έχει σπουδάσει ζωγραφική και χαρακτική στην ΑΣΚΤ, όπου έκανε και το μεταπτυχιακό του στις εικαστικές τέχνες. Σήμερα πραγματοποιεί διδακτορική διατριβή στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ, γεγονός το οποίο επηρεάζει έμμεσα τα έργα του.  «Υπάρχουν κάποια αναστοχαστικά θέματα σε σχέση με την τέχνη που με απασχολούσαν πάντα. Το ζήτημα της εκκοσμίκευσης. Ζητήματα αυτονομίας των έργων ή αυτονομίας του καλλιτεχνικού πεδίου. Η έννοια της ηγεμονίας, μια πολιτική έννοια, που, ενώ νομίζουμε ότι  φτιάχνουμε κάτι πρωτοποριακό,  βρισκόμαστε σχεδόν σε απόλυτη συνέπεια με το νεοφιλελεύθερο δόγμα  - ή τουλάχιστον αυτό προσαρμόζεται στον τρόπο που λειτουργεί κάθε  φιλολογία που αναφέρεται σε κάθε τι καινούριο. Ακόμη  ένα ζήτημα που με απασχολεί είναι η ιδέα του έθνους. Πώς λειτουργεί η ηγεμονική ιδέα του εθνοκεντρισμού. Πώς αντιλαμβανόμαστε τα έργα μέσα από την ιδέα τους έθνους».

Οι ήρωες, η μνήμη και η εθνική ταυτότητα είναι βασικοί άξονες ερμηνείας των έργων που εκτίθενται στο ΠΔΚ,  ενταγμένα στη θεματική «I need a hero, Πολύτιμες ύλες σε σπουδαίους καιρούς». Ο Κώστας Χριστόπουλος θεωρεί ότι υπάρχουν διαφορετικά πράγματα που συγκρούονται και κάποιες στιγμές παγιώνουν μια ταυτότητα που διαρκεί λίγο και ανατρέπεται ξανά. Γι’ αυτό, για τον ίδιο, δεν υπάρχουν ήρωες. Στην έκθεσή του τα μόνα σημεία στα οποία υπάρχουν πρόσωπα, η μορφή τους είναι εντελώς αλλοιωμένη. Είναι κάποιοι πολιτικοί οι οποίοι φαινομενικά θα έπαιζαν το ρόλο κάποιου που εμφανίζεται ως σωτήρας, αλλά στη πραγματικότητα δε λειτουργούν έτσι. Και όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα «ΡΑΝΚ!», ένα κλίμα ξαφνικής αστάθειας και αβεβαιότητας.

Εντύπωση προκαλεί ο τρόπος και τα υλικά με τα οποία δουλεύει. Στην εγκατάστασή του για το Residency χρησιμοποιεί το αποτύπωμα της φλόγας ενός κεριού. Ο καπνός και το χαρτί είναι ευτελή υλικά; Τι σημασία έχουν για τον ίδιο οι πολύτιμες ύλες; «Το χρησιμοποιημένο κερί μου φάνηκε πολύτιμη ύλη. Ανακαλεί όλη τη διαδικασία κάποιου που  πηγαίνει στην εκκλησία για κάποιο λόγο και ανάβει ένα κερί. Κάτι επενδύεται σε αυτό. Το πολύτιμο δεν έχει να κάνει με το κόστος».

Πώς είναι η ζωή ενός καλλιτέχνη και ποια είναι η καθημερινότητά του; Δουλεύει πολλές ώρες στο εργαστήριο, παρότι τα έργα του είναι περιορισμένα. Αναζητά τα υλικά που θα επιλέξει, όχι όμως και τα μηνύματα των έργων. «Δεν είναι ζητούμενο τα έργα να μεταφράζονται σε λόγο. Θα ήθελα ο θεατής να μην μπορέσει να περιγράψει αυτό που είδε. Να καταλάβει κάτι, αλλά να μην μπορεί να πει τι είδε. Αυτό είναι ένα κέρδος για το έργο».